ไดอารี่ความรู้สึก

1 2 3การนับเลข ดูเป็นอะไรที่ง่ายดายมากเลยว่าไหม สำหรับวิชาคณิตศาสตร์ (ถึงแม้ผมจะเป็นอีกคนบนโลกที่เกลียดวิชานี้เข้ากระดูกดำก็ตาม) ด้วยความที่ตัวเลขนั้นมีมากมายไม่จำกัด คุณจะนับมันเท่าไหร่ก็ได้ ตามต้องการ จนกว่าคุณจะเลิกนับไปเอง ไม่เพียงแค่นั้น บทเพลงสั้นๆ ง่ายๆ ที่ร่วมร้องเพลงกับเพื่อนฝูงอย่างสนุกสนาน กับวัยเด็กที่แสนหอมหวาน อย่าง “หนึ่ง สอง สาม ปลาฉลามขึ้นบก” ที่ในช่วงเวลานั้น เราก็ร้องรำทำเพลง กันได้ไม่มีเบื่อตามยุคสมัย แล้วถ้าหากว่า  เรากำลังนับเลขกับชีวิตของเราเองล่ะ คุณว่ามันเป็นยังไง ง่ายดาย หรือน่าเบื่อ เหมือนกับการนับเลขที่ไม่มีวันสิ้นสุดรึป่าว หรือสนุกสนาน เหมือนปลาฉลามกันดีล่ะ แต่ผมไม่ได้จะมาสอนเลขหรือร้องเพลงแต่อย่างใด ที่แน่ๆเมื่อพูดถึงการนับเลข ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามอะไรก็ตาม ต้นทุกเราก็คือศูนย์ แล้วเริ่มนับจากหนึ่งเป็นสิ่งแรกนี่แหละ ความเป็นจริงที่มิอาจปฏิเสธได้ ไม่ว่าจะประเด็นไหนก็ตาม โดยถ้าหากจะให้อธิบายอย่างง่าย ก็อาจเป็นไปได้เช่นนี้ หนึ่งเพื่อลองผิดลองถูก สองเพื่อรับรู้และเข้าใจในทิศทางที่จะก้าวไป สามเพื่อดำเนินการในก้าวต่อๆไปบนเส้นทางที่ได้เลือกไว้  แล้วอะไรบ้าง ที่จะเป็นแบบนี้อายุขัยคุณหรือไม่ ที่เป็นจุดเริ่มต้นในการนับตั้งแต่คุณลืมตาดูโลกขึ้นมา เริ่มนับจากการศึกษาหรือยังไง ตั้งแต่การศึกษาขั้นพื้นฐานที่พึงมี ไปจนถึงบั้นปลายที่คุณได้ตัดสินใจ ที่ออกไปใช้ชีวิตที่มากกว่านี้อย่างการทำงาน นั่นไง การทำงาน จุดเริ่มต้นมันก็มาจากความไร้ประสบการณ์ ที่คุณขวนขวาย และไขว่คว้า […]

แก่ลงทุกวันผมว่า… การที่มนุษย์เราจะเกิดความรู้สึกที่ว่า “แก่ลงทุกวัน” และมันไม่น่าจะเป็นแค่เฉพาะในผู้ปกครองที่กำลังมองลูกหลานเติบโตในทุกๆวัน หรือแม้กระทั่งผู้หลักผู้ใหญ่วัยเกษียณ ที่กำลังรู้สึกถึงช่วงเวลาที่เรากำลังก้าวเข้าสู่วัยที่เงียบเหงากว่าวันวานที่ผ่านมา แต่ไม่น่าจะมีแค่นั้น เพราะกลุ่มคนใน gen ที่ต่ำกว่านั้นลงไป ก็คงไม่ได้มีความรู้สึกที่ต่างออกไปจากคน gen ก่อนหน้า ที่บอกว่า “เรานั้นกำลังแก่ตัว และค่อยๆโรยราลง” หากแต่สามารถเกิดขึ้นได้แทบจะทุกช่วงวัยที่เรากำลังเติบโต บางทีการที่เราย้อนมองอดีตของที่ผ่านมา มันก็ทำให้เกิดความรู้สึกที่ว่า “วันเวลา ช่างรวดเร็วเสียเหลือเกิน” ———————————————————————————————————— หญิงสาวลูกสอง เปิดร้านของชำเล็กๆในหมู่บ้านที่ตนอาศัยอยู่ เธอมักได้พบป่ะกับผู้คนมากหน้าหลายตาที่แวะเวียนเข้ามาจับจ่าย ทั้งกลางวัน และกลางคืน โดยที่เธอเองก็มักสังเกตผู้คนที่แวะเวียนเข้ามาอยู่เสมอ  ทุกคนต่างแก่ตัว และเติบโตขึ้น ไม่ด้านใดก็ด้านหนึ่ง  กลุ่มเด็กหนุ่มที่มักมาสังสรรค์ยามดึกอยู่เสมอ ในวันนี้ กิจกรรมของพวกเขากลับเปลี่ยนไปเป็นการจับกลุ่มกันอ่านหนังสือเพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัย  ในขณะที่การสังสรรค์ของกลุ่มนักศึกษาก็เช่นกันที่ในทุกวันจะต้องมาดื่มกัน แต่วันนี้กลับไม่ได้เป็นอย่างงั้น เมื่อพวกแยกย้ายกันไป เพื่อนับหนึ่งใหม่ สู่มหาลัยชีวิต  อาจารย์ผู้ทรงคุณวุฒิในวัยใกล้เกษียณ ที่มักจะแวะเข้ามาดื่มหลังเที่ยงคืนเป็นต้นไป หมดก็สั่งใหม่ หมดก็สั่งใหม่ แม้อาทิตย์ขึ้นแล้ว แกก็ไม่หวั่น กับปัจจุบันที่แกนั้นหายหน้าหายตา ไม่ได้มาทุกเที่ยงคืนสิบห้า ดั่งแต่ก่อน ถามว่าทำไมจึงเป็นเช่นนั้น เพราะแกอยากใช้เวลาอยู่ลูกสาวอันเป็นที่รัก มากกว่าจะมานั่งดื่มเพื่อระบายความในใจถึงแม่ยายตัวร้าย แล้วไหนจะลูกชายทั้งสองที่กำลังเติบโตอีกล่ะ ที่เธอเฝ้ามอง คอยอบรมสั่งสอน  เด็กหนุ่มีหัวแก้วหัวแหวน […]