เวลาที่ความเหงาเข้ามาเกาะกุมหัวใจ ในวินาทีนั้นแม้ว่าเราจะอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมายแต่ข้างในลึก ๆ ของเรากลับเปลี่ยวเหงาอ้างว้างอยู่ดี ณ ห้วงเวลาเช่นนี้ใบหน้าของใครบางคนอาจผุดขึ้นมาในความทรงจำ ใครคนนั้นอาจเป็น คุณพ่อ คุณแม่ผู้มีพระคุณยิ่งในชีวิต อาจเป็นเพื่อน พี่น้องที่เราสนิทและเคยวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนานในวัยเยาว์ หรืออาจเป็นรุ่นพี่ที่เราเคยแอบปลื้มเป็นที่สุด ใครบางคนที่เป็นรักแรกของเราทำให้หัวใจเต้นแรงทุกครั้งที่เจอ ทำให้โรงเรียนไม่น่าเบื่ออีกเลย ครั้งหนึ่งเราทุกคนคงเคยมีใครซักคนที่ทำให้เราอมยิ้มได้เสมอเมื่อยามที่เรานึกถึงแต่ทว่าความรู้สึกรื่นอารมณ์เช่นนี้ของใครหลาย ๆ คน อาจจางหายไปกับกาลเวลา ผมมีที่พัก สุดชิค ราคาสุดชิว สบายกระเป๋าแห่งหนึ่ง ที่ห้วงเวลาเช่นนี้ไม่เคยจางหายไปเลย
ณ บ้าน “รื่นอารมณ์” ทันทีที่มาถึงเจ้าบุญชูกับเจ้าบุญช่วยสุนัขของพี่วินและคุณเมย์ก็ออกมาต้อนรับผมพร้อมกระดิกหางอย่างเป็นมิตร พี่วินชวนผมเดินขึ้นบันไดไปพักห้องของไอ้เล็ก ตรงข้ามกับห้องของไอ้เล็กเป็นห้องของเสี่ยแฮบ ถัดจากห้องของเสี่ยแฮบเป็นห้องของอีติ๋วชื่อของห้องแต่ละห้องก็น่าสนใจแล้วนะครับ ผมอดที่จะขอพี่วินเข้าไปดูห้องของเสี่ยแฮบกับห้องของอีติ๋วไม่ได้ พี่วินใจดีมากครับเปิดอีก 2 ห้องให้ดู ทั้ง 3 ห้องนี้มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวที่ไม่เหมือนกันเลย ผมรู้สึกว่าที่นี้ไม่ธรรมดาและแอบเก็บคำถามไว้ในใจ ทันทีที่เก็บกระเป๋าเสร็จ ผมลงมาเดินชมสถานที่โดยมีผู้ติดตามคือ บุญชูและบุญช่วย
บ้านรื่นอารมณ์ได้รับการออกแบบจากความทรงจำในวัยเด็กของคุณเมย์ที่เคยอยู่ในบ้านพักข้าราชการ เป็นอาคารเรียบ ๆ สีขาว ๆ ดูอบอุ่น ๆ ขนาดเล็ก ๆ กะทัดรัดไม่ใหญ่โต ผู้ออกแบบได้ออกแบบโดยแยกอาคารออกจากกันเป็น 2 หลัง เว้นคอร์ทกลางเป็นโถงทางเดิน เชื่อมกันระหว่างอาคารที่เป็นบ้านของพี่วินกับคุณเมย์ และบ้านของเพื่อน ๆ ที่ให้แขกผู้มาเยือนเข้าพักได้ บ้านของพี่วินจะอยู่ทางด้านขวา ชั้นล่างเป็นห้องรับแขกที่ทำเป็น CAFE และ LOBBY สูงโปร่งประมาณ 6 เมตร มองขึ้นไปเห็นชั้นลอยซึ่งเป็นตู้เก็บหนังสือของพี่วินและคุณเมย์ ด้านหลังเป็นห้องครัวที่กั้นด้วยประตู SPACE ในส่วนนี้ดูอบอุ่นและมีชีวิตชีวาด้วยผนังอิฐสีส้มอ่อน ๆ ด้านหลังม้านั่งยาวจุดที่น่าสนใจอีกอย่างคือโต๊ะไม้ยึดด้วยเหล็กกลมลอยออกมาจากผนังอิฐ ดูเบาบางไม่เทอะทะ บริเวณเคาน์เตอร์กาแฟดูเรียบง่ายแต่จัดวางของได้น่ารักมาก ที่ผนังมีภาพที่แขกผู้มาพักนำมาติดไว้เป็นที่ระลึกเป็นผนังแห่งความทรงจำ ที่น่ารักมากเคยมีแขกท่านหนึ่งได้วาดรูปสีน้ำเจ้าบุญชูและเจ้าบุญช่วยไว้ด้วย เป็นผนังที่ทำให้เห็นถึงความผูกพันและความประทับใจของผู้มาเยือนต่อสถานที่แห่งนี้ สักครู่พี่วินเดินออกมาจากประตูห้องครัว ผมจึงชวนพี่วินมานั่งพูดคุยซักถาม ถึงแนวคิดและแรงบันดาลใจต่าง ๆ
“ พื้นเพพี่วินกับคุณเมย์เป็นคนเชียงใหม่หรือเปล่าครับ ”
“ คุณเมย์แฟนผมเป็นคนชียงใหม่ครับอยู่เชียงใหม่เรียน มช. จึงคุ้นเคยกับ ZONS วัดอุโมงค์เป็นอย่างดี ส่วนผมเป็นคนสมุทรปราการปี 54 ที่น้ำท่วมใหญ่จึงย้ายขึ้นมาอยู่เชียงใหม่แบบถาวรครับ หนีน้ำมาว่างั้น ”
“ ก่อนที่จะมาทำบ้านรื่นอารมณ์ โฮมสเตย์แบบนี้พี่วินทำอะไรมาก่อนครับ ”
“ พี่เรียนจบอุตสาหกรรมเกษตรที่ลาดกระบัง อ้าวรุ่นพี่ร่วมสถาบันผมเลยกราบงาม ๆ ครับพี่ แล้วก็ทำงานเกี่ยวกับการส่งออก แต่ช่วงที่เศรษฐกิจไม่ดี ประกอบกับน้ำท่วมใหญ่ บริษัทพี่ก็มีการเลย์ออฟพนักงานและพี่ก็เป็นผู้โชคดี 1 ในนั้นแต่ก็ได้เงินมาก้อนหนึ่งเป็นค่าจ้างออก ”
“ พี่วินออกจากงานแล้วเป็นไงมาไงถึงกลายเป็นบ้านรื่นอารมณ์ได้ครับ ”
“ หลังจากพี่ทำงานประจำมาพักหนึ่งจนถึงจุดที่เราถูกให้ออก เราจึงต้องการมีธุรกิจเป็นของตัวเองโดยเริ่มจากการปลูกบ้านที่สร้างรายได้มาหล่อเลี้ยงเราได้”
“ ตอนที่พี่วินคิดจะออกแบบบ้านที่สร้างรายได้นั้น พี่วินคุยอะไรหรือให้โจทย์กับสถาปนิกอย่างไรครับ ”
“ Idea หลัก ๆ เป็นของคุณเมย์ คุณพ่อ คุณแม่ของคุณเมย์รับราชการ ดังนั้นคุณเมย์จึงเกิดและโตขึ้นในบ้านพักราชการ ซึ่งนี่ก็เป็นโจทย์แรกที่เราคุยกับสถาปนิกว่าเราต้องการอาคารที่มีอัตลักษณ์แบบบ้านพัก ข้าราชการสมัยก่อนซึ่งก็ทำให้แขกหลายคนนึกว่าเป็นงานรีโนเวท บ้านเก่ารึเปล่า จริง ๆ เป็นงานสร้างใหม่ แต่เป็นการสร้างขึ้นจากความทรงจำของคุณเมย์ครับ ”
“ ที่มาของแนวคิดสำหรับห้องพักเป็นอย่างไรครับ ทำไมจึงเอาชื่อคนมาตั้งเป็นชื่อห้องครับ ”
“ จริง ๆ แล้วก็เกิดจากความคิดที่ว่าเราออกแบบที่นี่จากความทรงจำ ดังนั้นเราอยากให้แขกที่มาพักได้มีประสบการณ์ร่วมในความทรงจำของเราด้วย และอยากให้แขกผู้มาพักได้รู้สึกเหมือนได้มาพักที่บ้านของเพื่อน ไม่ใช่มาพักที่โรงแรม สิ่งอำนวยความสะดวกของเรา จึงมีเท่าที่จำเป็นเท่านั้น เราจึงนึกถึงเพื่อน ๆ ของเราที่เราสนิทแล้วนำคาแรคเตอร์ของแต่ละคนมาออกแบบเป็นห้องพัก ”
“ ช่วยเล่าถึงเพื่อนสนิททั้ง 5 คน ที่ได้นำมาเป็นแรงบันดาลใจในการออกแบบห้องพักได้ไหมครับ ”
“ ได้ซิ แต่ตอนนี้คงเล่าได้แค่ 3 ห้องก่อนครับ อีก 2 ห้อง เรากำลังปรับปรุงและคิดว่าจะเปิดให้บริการได้ในช่วง HIGH SEASON อั๊ยยะมีกั๊กไว้ด้วยพี่เราร้ายจริง ๆ ห้องแรกเป็นห้องของอีติ๋ว อีติ๋วเป็นเพื่อนที่สนิทมากของคุณเมย์ เล่นกันมาตั้งแต่อนุบาล ติ๋วเป็นผู้หญิงแบบผู้หญิงมาก ๆ หวาน ๆ ชอบงานฝีมือ ห้องจึงออกมาอย่างที่เห็น ก็จะเป็นดอกไม้ มีงานเย็บปักถักร้อย ม่านก็เป็นลายลูกไม้
ห้องอีติ๋ว ตกแต่งด้วยโทนสบายตา
ห้องที่ 2 เป็นห้องของเสี่ยแฮบ จริง ๆ เสี่ยแฮบ ชื่อจริงว่าแฮปปี้เป็นรุ่นพี่ของคุณเมย์ มีรูปร่างท้วม ๆ ออกแนวหุ่นอาเสี่ย เราจึงเรียกพี่แกว่าเสี่ยแฮบ เสี่ยแฮบเป็นผู้ใหญ่ใจดี อารมณ์ดีและชอบพาน้อง ๆ ไปกินของอร่อย ๆ เสมอแถมชอบเป็นเจ้ามืออีกด้วย วันที่เราทำห้องให้แกเสร็จ พอแกมาเห็นก็ชอบใจมาก พาเราไปเลือก ซื้อแอร์มาติดฟรีซะงั้น” “ โห ! สุดยอดเสี่ยจริง ๆ เลยครับพี่วิน 555 ”
“ ห้องที่ 3 เป็นของไอ้เล็ก ไอ้เล็กเป็นเพื่อนสนิทของพี่วินเอง เล็กเป็นผู้ชายแมน ๆ แนวฮิปสเตอร์แบบเนี้ยบ ๆ นะไม่ใช่ซกมก ชอบขี่เวสป้า เพื่อชมธรรมชาติและท่องเที่ยวไปในที่ต่าง ๆ ของตกแต่งบางชิ้นในห้องของไอ้เล็กเป็นของไอ้เล็ก จริง ๆ เราไปขอมา ในวันที่พวกเขาเห็นว่าเราแต่งห้องให้กับเขา เพื่อน ๆ ของเรารู้สึกประทับใจและรู้สึกว่าเราให้ความสำคัญกับเขา และมิตรภาพของเรากับเขาไม่เคยจางหายไปเลย ”
ห้องไอ้เล็ก ตกแต่งสไตล์ง่ายๆ
ท้ายสุดนี้ผมขอขอบคุณพี่วินและคุณเมย์ที่ได้ให้เกียรติเปิดบ้านให้ผมได้เข้ามามีส่วนร่วมกับความทรงจำดี ๆ ของพี่ทั้ง 2 เป็นอย่างมาก ที่พักแห่งนี้ทำให้ผมเห็นถึงความงดงามของมิตรภาพ ที่เราควรมีให้แก่กัน นอกจากนั้นยังทำให้ผมนึกถึงใครคนนั้น คนที่เคยทำให้ผมมีช่วงเวลารื่นอารมณ์ ณ บ้านรื่นอารมณ์แห่งนี้ ขอบพระคุณครับ
ราคาห้องพักช่วง HIGH SEASON : 600 บาทช่วง LOW SEASON : 450 บาทพิกัด : เข้าซอยข้างวัดอุโมงค์ไปประมาณ 20 เมตร เลี้ยวขวา โรงแรมอยู่ซ้ายมือเบอร์โทร : 081-6338300Facebook : รื่นอารมณ์ภาพ/เรื่องโดย : พงศธร นุแสน
