โปรเหนือ

ก่อนจะมีเหตุโควิดเราคิดว่าเราก็ทำธุรกิจใช้ได้นะ ไปได้เรื่อยๆ ไม่จนแต่ก็ไม่รวยสักทีแต่ก็ไม่เดือดร้อนเพราะมันก็มีพอมาตลอด ลุ่มๆดอนๆบ้างแต่ก็รอดมาได้แบบชีวิตคนชั้นกลางทั่วไป อยู่บ้านทาวเฮ้าส์ใกล้เมือง ขับรถฮอนด้า ส่งลูกสามคนได้เรียนดีๆ อยากกินอะไรก็ได้กิน ไปเที่ยวเมืองนอกปีละครั้ง ลงทุนธุรกิจดีบ้าง พลาดบ้างขาดทุนเกือบล้านก็มี แต่ก็ยังไม่ถึงกับสิ้นเนื้อประดาตัว ช่วงโควิดคือต้องหยุดอยู่กับบ้าน ทำงาน work from home 100% ก็ได้มีเวลานั่งนิ่งๆหน้าบ้าน ร้อนมากๆจำได้เลย ก็นั่งมันแบบร้อนๆนั่นแหละ คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนคิดได้ว่าที่ผ่านมาเราแทบไม่ได้ทำธุรกิจจริงๆเลย คือทำงานนะแต่ไม่ได้สนใจเรื่องเงินทองหรือความมั่งคั่งร่ำรวยเลย คือแบบว่าพอใจกับชีวิตแล้วน่ะ แต่พอเจอเหตุการณ์ร้ายแรงเราก็เกือบเอาตัวไม่รอด แสดงว่าเราไม่ได้มีความมั่นคงใดๆเลย เงินทุนสำรองก็แทบไม่มี กับน้องๆในทีมที่เหลือก็ต้องแทบจะเรียกว่าแบ่งขนมปังกันกิน หาได้เท่าไหร่ก็เอามาแบ่งกัน พอประทังให้มีชีวิตรอดไปก่อน พอเจอโควิด ธุรกิจเราได้รับผลกระทบเต็มๆส่วนนึงเพราะมันก็เกี่ยวกับการท่องเที่ยว อีกส่วนคือใครๆก็หยุดกันหมด ตอนนั้นก็มีน้อยคนมากที่ไม่ได้รับผลกระทบ ผ่านมาสักระยะถึงรู้ว่าธุรกิจใครแกร่งจริง ทำเงินได้แม้ในภาวะวิกฤติ แต่ไม่ใช่ธุรกิจของเรา หลังจากนั้น วิกฤติก็เริ่มคลี่คลายพร้อมกับความคิดใหม่ๆที่เริ่มเข้ามา เช่น การยืนขาเดียวมันเสี่ยงมาก ล้มแล้วก็ล้มเลย ถ้ามีหลายขาก็ยังพอพยุงกันไปได้ในวันที่มีปัญหา การกระจายความเสี่ยง การไม่มองข้ามงานเล็กงานน้อย การมีทีมที่มีประสิทธิภาพมันสร้างงานสร้างเงินสร้างผลตอบแทนให้ทุกคนได้ การทำกำไรได้มากไม่ใช่ความผิดบาปอะไรไม่ต้องรู้สึกผิดคุณไม่ได้โกงใครไม่ได้ทำผิดกฎหมาย เงินทองอาจซื้อทุกสิ่งบนโลกนี้ไม่ได้ก็จริงแต่การไม่มีเงินนี่คุณซื้ออะไรไม่ได้เลยนะ อย่าว่าแต่คิดจะช่วยคนอื่นช่วยตัวเองให้รอดยังไม่ได้เลย มาถึงวันนี้ก็บอกกับตัวเองและบอกกับทีมว่า เราจะทำเหมือนเดิมไม่ได้ละนะ ทำธุรกิจก็ต้องทำให้จริงจัง มัวทำเล่นๆก็จะเป็นเหมือนเดิม ไม่เอาแล้วแบบเดิมๆ […]