ฟังใจ

โปรดอ่านต่อหน้าต่อไป ในเรื่องของชีวิตนั้น การเปลี่ยนผ่านของช่วงเวลานั้นคือสิ่งที่คุณต้องเผชิญ แล้วคุณไม่มีทางหลีกหนีมันพ้น ไม่ว่าก่อนหน้านั้น คุณจะมีความสุขจนล้น จะทุกข์ระทมจนคุณอยากจะลบเลือนมันออกจากช่วงชีวิตไปให้พ้นๆเสีย แล้วผมก็เป็นคนนึงที่รู้สึกปลื้มปริ่มหัวใจในช่วงเวลาตลอด 20กว่าปีที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเป็นช่วง ประถม มัธยม หรือแม้กระทั่งมหาลัย แต่แล้วเมื่อถึงช่วงการเปลี่ยนผ่านในช่วงวัยอย่างเช่นจบการศึกษา ในช่วงก่อนหน้านั้นไม่กี่วัน ภาพเก่าๆในอดีตที่มีทั้งสุขและทุกข์ต่างย้อนเข้ามา แล้วฉายมันออกทางสายตา ดั่งโปรเจคเตอร์ที่กำลังฉายภาพความสนุกสนาน ในงานรวมรุ่น และสิ่งนั้น มักทำให้ฉันเกิดความรู้สึกที่ว่า “จะเป็นไปได้มั้ย” ที่เราจะขอต่อเวลาแห่งความสุขเหล่านี้ ให้มันยืดออกไปดั่งเช่น การทดเวลาบาดเจ็บ —————————————————————————————————— และมัน “จะเป็นไปได้มั้ย” ที่จะทำให้เราไม่ลืมเลือนความสุขเหล่านั้น ที่มันจะผ่านพ้นไปตามกาลเวลา เพราะลึกๆแล้วนิยายส่วนใหญ่ มักจะมีวันจบบริบูรณ์ แล้วถ้าเป็นนิยายชีวิตล่ะมันจะมีวันจบบริบูรณ์เหมือนนิยายทั่วไปมั้ย? ผมคิดว่ามันอาจจะมี ในมุมมองที่ว่า เมื่อเรานั้นเดินทางมาถึงจุดอิ่มตัวที่สุด หรือแม้แต่จุดสุดท้ายของชีวิตของเรา แต่สิ่งเหล่านี้มันก้อาจจะไม่ได้เป็นแบบนั้นเสมอไป ตราบใดที่คนเรานั้นยังคงมีความเมตตา และสร้างคุณค่าให้กับสิ่งรอบกายให้เป็นความทรงจำของกันและกัน สิ่งนั้นก็อาจจะช่วยต่อเวลาการจบบริบูรณ์ของนิยายชีวิตเราได้ออกไป แต่ถึงยังไง หัวใจสำคัญมันก็ยังอยู่ที่ระหว่างการเขียนนิยายชีวิตนั้น เราจะขีดเขียนมันออกมาเป็นเช่นไร ให้นิยายนั้นถึงแม้จะจบบริบูรณ์ไป แต่ยังคงเป็นที่จดจำของใครหลายคนๆ และในระหว่างที่นิยายกำลังดำเนินต่อไป มันจะเป็นยังไง นั้นไม่สำคัญ แล้วยอมรับเรื่องราวที่มาว่า สุดท้ายนั้น มันจะกลายเป็นความทรงจำ เมื่อเวลานั้นมาถึง เพราะฉะนั้นได้โปรด “อ่านต่อหน้าต่อไป”

เข็มทิศ ความสุข*มึงว่า เข็มทิศ นอกจากจะใช้หาตำแหน่งสถานที่แล้วมันใช้หาอะไรได้อีกวะ? ก็ไม่น่ามีแล้วป่ะมันก็สร้างมาเพื่อแค่นั้นเอง* *แล้วมึงเคยได้ยินเรื่อง เข็มทิศ ความสุข ป่ะ? ไม่อะ…มันคืออะไร?* งั้นเดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง “เรื่องมันมีอยู่ว่า” ชายคนหนึ่งที่รู้สึกเหนื่อยกับวิถีชีวิตที่เป็นอยู่ หน้าที่การงานที่ฝืดเคืองเพราะพิษเศรฐกิจ กับเจ้านายผู้กดขี่ข่มเหงพนักงานยิ่งกว่าทาสในเรือนเบี้ย แล้วไหนจะเพื่อนร่วมงานตัวดีอีกหล่ะ ที่ทุกคนต่างไร้ซึ่งจิตใจและความเมตตา เมื่อสุภาษิตที่ว่า “คนล้มอย่าข้าม” ไม่สามารถใช้ได้กับมนุษย์ในสำนักงานแห่งนี้ หรือว่าบางที อาจจะใช้ไม่ได้กับโลกใบนี้แล้วด้วยซ้ำ สภาพความเป็นอยู่ในสำนักงานใจกลางเมืองเชียงใหม่ เมืองที่ได้ชื่อว่าเกิดมาเพื่อให้มนุษย์ได้ใช้ชีวิต Slow life อย่างแท้จริง แต่กับสำนักงานแห่งนี้ นั้นต่างกันออกไป มันคือสถาการณ์ที่ ที่ผู้คนต่างจ้องที่จะเขมือบกันอย่างช้าๆแทน ดังชาวประมงนั่งรอเวลา ให้ปลามาติดเบ็ด —————————————————————————————————— ทำให้การตามหาความจริงใจนั้น ยากเย็นยิ่งกว่างมเข็มใต้มหาสมุทร ในขณะที่ทุกคนตามหามัน แต่กลับไร้ซึ่งความจริงใจ ที่มีให้กัน มีเพียงชายคนนี้ ที่เพียงต้องการ ทำงานเก็บเงินเพื่อที่จะได้หนีไปเที่ยวทะเลช่วงปีใหม่กับครอบครัวเพียงเท่านั้น กับหนุ่มน้อยลูกของเจ้านาย ผู้ที่คนในสำนักงาน ต่างรักและเอ็นดู เนื่องจากเป็นลูกของคนที่กุมชะตาของพวกเขาในอนาคต ทั้งสองคน มักจะมีโอกาสได้พูดคุยกันอยู่เสมอๆ เนื่องจากชายคนนี้มักจะอยู่สำนักงานและทำงานล่วงเวลาอยู่เสมอๆ ซึ่งในบางครั้งเขาก็เลือกที่จะนอนที่นั่นมันเสียเลย ส่วนทางเด็กหนุ่มที่เวลาหลังเลิกเรียนมักจะมารอพ่อที่กำลังประชุมอยู่เสมอ ทำให้สำนักงาน เปรียบเสมือนสนามเด็กเล่น และชายหนุ่มก็คือเพื่อนเล่นหลังเลิกเรียนเพียงคนเดียวของเขา —————————————————————————————————— […]