อำเภอแม่แจ่ม

“แม่แจ่ม” อำเภอเล็กๆในอ้อมกอดของหุบเขามีเสน่ห์ตรงที่ผู้คนยังคงใช้วิถีชีวิตเรียบง่าย มีวัฒนธรรมที่งดงาม ยิ้มแย้มแจ่มใส พึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกัน อำเภอแห่งนี้ตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ของจังหวัดเชียงใหม่ ห่างจากตัวจังหวัดประมาณ 150 กม. การเดินทางจากตัวเมืองมานั้นค่อนข้างลำบากเนื่องจากถนนหนทางคดเคี้ยวไปตามไหล่เขา แต่ก็มักมีนักท่องเที่ยวเข้าไปเยี่ยมเยือนอยู่เสมอเพราะความสวยงามเฉพาะตัวแบบฉบับแม่แจ่ม จึงเป็นเหตุผลหนึ่งที่เจ๋งตัดสินใจออกเดินทางในครั้งนี้ สำหรับการเดินทางไปแม่แจ่มนั้นสามารถขึ้นรถประจำทางหรือใช้รถส่วนตัว แต่เราเลือกใช้รถโดยสารประจำทาง (รถเหลือง) เพราะปลอดภัยกว่า เริ่มขึ้นรถจากประตูเมืองเชียงใหม่ ไปลงอำเภอจอมทองและเดินทางต่อไปแม่แจ่ม ถนนหนทางนั้นค่อนข้างแคบและลาดชัน หากไม่ชำนาญทางไม่แนะนำให้ขับขึ้นไปเองเพราะเส้นทางค่อนข้างอันตราย แต่หากอยากไปเองก็ควรเติมน้ำมันให้เต็มถังเพราะหาปั๊มเติมยาก รถเหลืองจากเมืองเชียงใหม่ไปจอมทองมีทุกชั่วโมง ส่วนรถจอมทองเข้าแม่แจ่มจะมีตั้งแต่เวลา 9.00 น. 12.00 น. 14.00 น. 17.00 น. ส่วนรถแม่แจ่มกลับเข้าเมืองจะมีตั้งแต่เวลา ประมาณ 7.00 น. 9.00 น. 12.00 น. 14.00 น. 15.00 น. ทั้งไปและกลับส่วนรถจอมทองเข้าเชียงใหม่จะมีเกือบทุกชั่วโมงและเที่ยวสุดท้ายจะอยู่ที่เวลา 18.00 น. ค่ารถไปกลับ 100 กว่าบาท การเดินทางใช้เวลาประมาณ 3 ชั่วโมงจากตัวเมืองเชียงใหม่ เมื่อมาถึงแม่แจ่ม เราสามารถเช่ารถมอเตอร์ไซค์ได้ในราคาวันละ 200-300 บาท สถานที่แรกที่เราเลือกไปเยือนคือ “วัดพุทธเอิ้น” หรือในชื่อเดิมว่า วัดศรีสุทธาวาสเอ้นมงกุฎ ก่อสร้างมานานกว่า 200 ปี […]

ปกติเวลาไปเที่ยวที่บ้านแม่กลางหลวง อำเภอแม่แจ่ม ส่วนใหญ่ชาวบ้าน เขามักจะไปกันในช่วงหน้าฝนกันใช่มั้ยครับ นัยว่าไปชมความงามของนาขั้นบันไดอันเขียวขจี มีกลิ่นไอฝนปนหนาวมาแตะจมูกทักทายผู้มาเยือนทั้งหลายแหล่ แต่ที่ผมไป มันไปกันตอนหน้าหนาวที่ยังไม่หนาว แถวชาวบ้านแถวนั้นก็พากันเกี่ยวข้าวกันหมดเรียบร้อยโรงเรียนยุ้งฉางไปแล้ว จากที่จะได้ดูทุ่งข้าวอันเหลืองอร่ามงามตารอการเก็บเกี่ยว เท่าที่เห็นและเป็นอยู่ ก็เหลือไว้แค่ตอซังข้าวไว้ให้ดูกันต่างหน้าเท่านั้น พยายามมองโลกให้สวยงามเข้าไว้ แม้ว่ามันจะเป็นตอซังข้าวแข็งๆทื่อๆชี้โด่ขึ้นมา แต่หากเรามองมันไกลๆ ก็พอจะคิดไปว่า ที่เห็นนั้นมันเป็นรวงข้าวสีทองเหลืองอร่ามอยู่ ทริปนี้มาเที่ยวกับคณะสื่อมวลชนของ ททท.เชียงใหม่ กันในสไตล์ลุยๆ ผมเดินดุ่มๆลงไปในทุ่งนาคนเดียว ขณะที่พี่ๆสื่อมวลชนที่มาด้วยกันต่างก็เหลียวมองว่า “มันลงไปทำอะไรของมันว่ะ” ผมลงไปแปบเดียวพร้อมกลับขึ้น โดยมีตอซังข้าวอยู่ในมือหนึ่งอัน ก่อนจะเอามาทำเป็นปี่เป่าเล่น เสียงปี๊ด…. ปี้ … ปี๊ด….อยู่คนเดียว ทุกคนต่างพากันงงว่าผมทำอะไร และที่เป่าอยู่มันคืออะไร ทำยังไง ทำไมแกถึงทำได้ ในเมื่อทุกคนพากันงง พร้อมปฏิเสธกันเสียงแข็งว่าไม่รู้จักเลย ปี่ซังข้าวอะไรนิ ผมก็จะพาไปรู้จักว่ามันคืออะไร และทำกันแบบไหน ปี่ซังข้าว ก็คือ ปี่ที่ทำจากตอซังข้าวนั้นแหละ วิธีทำก็สุดแสนจะง่ายมาก  เมื่อเราได้ตอซังข้าวที่เหมาะสมขนาดแล้ว  ก็เลือกตัดเอาปล้องสวยๆ มาแค่ปล้องเดียว แล้วก็บี้ๆ ตรงใกล้ๆจะถึงหัวข้อปล้องด้านบน เอาเศษหญ้ายาวๆ แหย่ลงไปในรู กระบอกซังข้าว เพื่อไล่เอาเศษข้างในออก แค่นี้เราก็เอามาเป่าเป็นเครื่องดนตรีง่ายๆได้เช่นเดียวกัน ยิ่งตัดปล้องสั้นเสียงจะยิ่งแหลม แต่ปล้องยาวก็จะเสียงต่ำ ซึ่งถ้าไว้ปล้องยาวๆ […]