มหาวิทยาลัยพายัพ เชียงใหม่

      ผมไม่แน่ใจว่าทุกวันนี้เมื่อเรามองไปยังบุคคลที่ขาดตกบกพร่องบางสิ่งบางอย่างในส่วนอวัยวะของร่างกาย หรือในที่นี่ผมหมายถึง ‘พิการ’ เราจะมองคนเหล่านั้นเป็นอย่างไร แต่ผมแน่ใจว่าหลายคนคงตัดสินพวกเขาเหล่านั้นไปก่อนแล้วว่าเป็นคนที่ ‘ใช้การไม่ได้’ แต่บางทีสิ่งที่เราคิดไม่ใช่สิ่งที่ถูกเสมอไป คนธรรมดาอย่างเราทำสิ่งใดได้ คนพิการก็ทำได้เหมือนกัน เฉกเช่นเดียวกับ ‘ลุงยาว’ อิทธิพัทธ์ หมอกมุงเมือง คุณลุงช่างซ่อมรถมือกุด ที่เรียกได้ว่าเป็นหนึ่งในเรื่องการซ่อมรถจักรยานยนต์ของแถบมหาวิทยาลัยพายัพ       ลุงยาวเป็นอีกคนหนึ่งที่เราทั่วไปอาจจัดให้เขาอยู่ในกลุ่มเดียวกับ ‘คนพิการ’ แต่ความพิการ ก็ไม่ได้นำมาซึ่งความท้อแท้ สิ้นหวัง หรือยอมแพ้ต่อชะตาชีวิต กลับกันมันเป็นสิ่งที่คอยเตือนในการใช้ชีวิตให้กับลุงยาวเป็นอย่างดี และชีวิตทุกวันนี้ลุงยาวก็ยังมีความสุขอยู่กับอู่ซ่อมรถเล็กๆแม้จะสูญเสียมือในการทำงานไปข้างหนึ่งก็ตาม ไปค้นพบกันว่าลุงยาวต้องผ่านอะไรมาบ้าง และมีทัศนคติในการใช้ชีวิตที่คนอื่นมองว่าเสียเปรียบอย่างไร  เปิดซ่อมรถมานานหรือยัง ทีแรกทำที่บ้าน ภายหลังย้ายมาอยู่ตรงนี้ก็ประมาณ 16 ปีแล้ว ช่วงที่ย้ายนั้นเป็นช่วงที่พายัพเริ่มเปิด แถวนี้ก็เริ่มเจริญตอนแรกแถวนี้ไม่ได้เป็นแบบนี้นะ ยังเป็นดิน เป็นป่า ตอนย้ายมาก็ต้องขอเพื่อนฝูง พรรคพวกมาช่วยกันเก็บกวาดแล้วก็ตั้งเพิง ตอนแรกใช้รถตู้เก่าๆเป็นอู่นะ ใช้ขับจอดทำงาน แล้วไป-กลับที่บ้าน แต่พอทำไปสักพักของเริ่มเยอะขึ้น เราก็คิดว่าต้องทำเพิงพักขึ้นมาละ เพราะเรามีบ้านก็จริง แต่อุปกรณ์ช่างเราอยู่ที่นี่หมดเลย มันมีโอกาสสูญหายได้เยอะ อีกอย่างคือจะได้กันแดด กันลม กันฝน    ทำไมจึงมาเปิดร้านซ่อมรถ […]